Uy Havar

    Yangınlar,

   Kahpe fakları,

   Korku çığları

   Ve irin selleri, aç yırtıcılar,

   Suyu zehir bıçaklar ortasındasın.

   Bir cana, bir başa kalmışsın vay vay!   

   Pusatsız, duldasız, üryan

   Bir cana bir de başa

   Seher vakti leylim - leylim

   Cellat nişangahlar aynasındasın.

   Oy sevmişem ben seni...

   Üsküdardan bu yan lo kimin yurdu!

   He canım...

   Çiçekdağı kıtlık, kıran,

   Gül açmaz, çağla dökmez.

   Vurur alnım şakına

   Vurur çakmaktaşı kayalarıyla

   Küfrünü, Medetsiz, Munzur.

   Şahmurat Suyu kan akar

   Ve ben şairim.

   Namus işçisiyim yani

   Yürek işçisi.

   Korkusuz, pazarlıksız, kül elenmemiş,         

   Ne salkım bir bakış

   Resmin çekeyim,

   Ne kınsız bir rüzgar

   Mısra dökeyim.

   Oy sevmişem ben seni...

   Ve sen daha demincek,

   Yıllar da geçse demincek,

   Bıçkılanmış dal gibi ayrı düştüğüm,

   Ömrümün sebebi, ustam, sevgilim,

   Yaran derine gitmiş,

   Fitil tutmaz, bilirim.

   Ama hesap dağlarladır,

   Umut, dağlarla.

   Düşün, uzay çağında bir ayağımız,

   Ham çarık, kıl çorapta olsa da biri

   Düşün, olasılık, atom fiziği

   Ve bizi biz eden amansız sevda,

   Atıp bir kıyıya iki zamanı

   Yarının çocukları, gülleri için,

   Koymuş postasını,

   Görmüş restini.

   He canım,

   Sen getir üstünü.

   Uy havar!

   Muhammed, İsa aşkına,

   Yattığın ranza aşkına,

   Deeey, dağları un eder Ferhadın gürzü!     

   Benim de boş yanım hançer yalımı

   Ve zulamda kan - ter içinde asi,

   He desem, koparacak dizginlerini

   Yediveren gül kardeşi bir arzu

   Oy sevmişem ben seni...

Ahmet Arif 

Mona Rosa

 Mona Rosa. Siyah güller, ak güller. 

Geyve'nin gülleri ve beyaz yatak.

Kanadı kırık kuş merhamet ister. 

Ah senin yüzünden kana batacak. 

Mona Rosa. Siyah güller, ak güller.

Ulur aya karşı kirli çakallar, 

Ürkek ürkek bakar tavşanlar dağa.

Mona Rosa bugün bende bir hal var. 

Yağmur iri iri düşer toprağa,

Ulur aya karşı kirli çakallar.

Açma pencereni perdeleri çek, 

Mona Rosa seni görmemeliyim.

Bir bakışın ölmem için yetecek. 

Anla Mona Rosa ben bir deliyim. 

Açma pencereni perdeleri çek.

Zeytin ağaçları, söğüt gölgesi, 

Bende çıkar güneş aydınlığına.

Bir nişan yüzüğü bir kapı sesi. 

Seni hatırlatır her zaman bana.

Zeytin ağaçları, söğüt gölgesi.

Zambaklar en ıssız yerlerde açar 

Ve vardır her vahşi çiçekte gurur.

Bir mumun ardında bekleyen rüzgar, 

Işıksız ruhumu sallar da durur.

Zambaklar en ıssız yerlerde açar.

Ellerin, ellerin ve parmakların 

Bir nar çiçeğini eziyor gibi.

Ellerinden belli olur bir kadın, 

Denizin dibinde geziyor gibi.

Ellerin, ellerin ve parmakların.

Zaman ne de çabuk geçiyor Mona. 

Saat onikidir söndü lambalar

Uyu da turnalar girsin rüyana, 

Bakma tuhaf tuhaf göğe bu kadar.

Zaman ne de çabuk geçiyor Mona.

Akşamları gelir incir kuşları, 

Konarlar bahçemin incirlerine.

Kiminin rengi ak kiminin sarı. 

Ah beni vursalar bir kuş yerine.

Akşamları gelir incir kuşları.

Ki ben Mona Rosa bulurum seni 

İncir kuşlarının bakışlarında.

Hayatla doldurur bu boş yelkeni. 

O masum bakışların su kenarında.

Ki ben Mona Rosa bulurum seni.

Kırgın kırgın bakma yüzüme Rosa. 

Henüz dinlemedin benden türküler.

Benim aşkım uymaz öyle her saza. 

En güzel şarkıyı bir kurşun söyler.

Kırgın kırgın bakma yüzüme Rosa.

Artık inan bana muhacir kızı, 

Dinle ve kabul et itirafımı. 

Bir soğuk, bir mavi, bir garip sızı 

Alev alev sardı her tarafımı.

Artık inan bana muhacir kızı.

Yağmurdan sonra büyürmüş başak, 

Meyvalar sabırla olgunlaşırmış.

Bir gün gözlerimin ta içine bak 

Anlarsın ölüler niçin yaşarmış.

Yağmurdan sonra büyürmüş başak.

Altın bilezikler o kokulu ten 

Cevap versin bu kuş tüyüne.

Bir tüy ki can verir gülümsesen, 

Bir tüy ki kapalı geceye güne.

Altın bilezikler o kokulu ten.

Mona Rosa. Siyah güller, ak güller. 

Geyve'nin gülleri ve beyaz yatak.

Kanadı kırık kuş merhamet ister, 

Ah senin yüzünden kana batacak. 

Mona Rosa. Siyah güller, ak güller.

Sezai Karakoç 

Bir Garip Orhan Veli

 İstanbul’da Boğaziçi’nde 

Bir garip Orhan Veli’yim 

Veli’nin oğluyum 

Tarifsiz kederler içindeyim

Rumeli Hisarı’na oturmuşum 

Oturmuş da bir türkü tutturmuşum

İstanbul’un mermer taşları 

Başıma da konuyor martı kuşları 

Gözlerimden boşanır hicran yaşları 

Edalım… 

Senin yüzünden bu halim.

İstanbul’un orta yeri sinema 

Garipliğim, mahzunluğum duyurmayın anama 

El konuşurmuş, görüşürmüş bana ne

Sevdalım… 

Boynuna vebalim

İstanbul’da, Boğaziçi’ndeyim 

Bir garip Orhan Veli’yim

Orhan Veli

Hasretinden Prangalar Eskittim

    Seni, anlatabilmek seni.

   İyi çocuklara, kahramanlara.

   Seni anlatabilmek seni,

   Namussuza, halden bilmeze,

   Kahpe yalana.

   Ard- arda kaç zemheri,

   Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu.

   Dışarda gürül- gürül akan bir dünya...           

   Bir ben uyumadım,

   Kaç leylim bahar,

   Hasretinden prangalar eskittim.

   Saçlarına kan gülleri takayım,

   Bir o yana 

   Bir bu yana...

   Seni bağırabilsem seni,

   Dipsiz kuyulara,

   Akan yıldıza,

   Bir kibrit çöpüne varana,

   Okyanusun en ıssız dalgasına

   Düşmüş bir kibrit çöpüne.

   Yitirmiş tılsımını ilk sevmelerin,

   Yitirmiş öpücükleri,

   Payı yok, apansız inen akşamlardan,

   Bir kadeh, bir cıgara, dalıp gidene,

   Seni anlatabilsem seni...

   Yokluğun, Cehennemin öbür adıdır

   Üşüyorum, kapama gözlerini...

AHMET ARİF 

Ay Karanlık

     Maviye

    Maviye çalar  gözlerin,

    Yangın mavisine

    Rüzgarda asi,

    Körsem,

    Senden gayrısına yoksam,       

    Bozuksam,

    Can benim, düş benim,

    Ellere nesi?

    Hadi gel,

    Ay karanlık...

    İtten aç,

    Yılandan çıplak,

    Vurgun ve bela

    Gelip durmuşsam kapına

    Var mı ki doymazlığım?

    İlle  de ille

    Sevmelerim,

    Sevmelerim gibisi?

    Oturmuş yazıcılar

    Fermanım yazar

    N'olur gel,

    Ay karanlık...

    Dört yanım puşt zulası,

    Dost yüzlü,

    Dost gülücüklü

    Cıgaramdan yanar.

    Alnım öperler,

    Suskun, hayın, çıyansı.

    Dört yanım puşt zulası,

    Dönerim dönerim çıkmaz.

    En leylim  gecede ölesim tutmuş,

    Etme gel,

    Ay karanlık...

                   

Ahmet Arif 

Kaldırımlar

 I

Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında; 

Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.

Yolumun karanlığa saplanan noktasında,

Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.

Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık; 

Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.

İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık; 

Biri benim, biri de serseri kaldırımlar.

İçimde damla damla bir korku birikiyor; 

Sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler...

Üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor; 

Gözüne mil çekilmiş bir âmâ gibi evler.

Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi; 

Kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır.

Kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi; 

Kaldırımlar, içimde kıvrılan bir lisandır.

Bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta; 

Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum! 

Aman, sabah olmasın, bu karanlık sokakta; 

Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum!

Ben gideyim, yol gitsin, ben gideyim, yol gitsin; 

İki yanımdan aksın, bir sel gibi fenerler.

Tak, tak, ayak sesimi aç köpekler işitsin; 

Yolumun zafer tâkı, gölgeden taş kemerler.

Ne sabahı göreyim, ne sabah görüneyim; 

Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları! 

Islak bir yorgan gibi, sımsıkı bürüneyim; 

Örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları.

Uzanıverse gövdem, taşlara boydan boya; 

Alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi.

Dalıp, sokaklar kadar esrarlı bir uykuya,

Ölse, kaldırımların kara sevdalı eşi...

II

Başını bir gayeye satmış bir kahraman gibi,

Etinle, kemiğinle, sokakların malısın! 

Kurulup şiltesine bir tahtaravan gibi,

Sonsuz mesafelerin üstünden aşmalısın!

Fahişe yataklardan kaçtığın günden beri,

Erimiş ruhlarınız bir derdin potasında.

Senin gölgeni içmiş, onun gözbebekleri; 

Onun taşı erimiş, senin kafatasında.

İkinizin de ne eş, ne arkadaşınız var; 

Sükût gibi münzevî, çığlık gibi hürsünüz.

Dünyada taşınacak bir kuru başınız var; 

Onu da, hangi diyar olsa götürürsünüz.

Yağız atlı süvari, koştur, atını, koştur! 

Sonunda kabre çıkar bu yolun kıvrımları.

Ne kaldırımlar kadar seni anlayan olur...

Ne senin anladığın kadar, kaldırımları...

III

Bir esmer kadındır ki, kaldırımlarda gece,

Vecd içinde başı dik, hayalini sürükler.

Simsiyah gözlerine, bir ân, gözüm değince,

Yolumu bekleyen genç, haydi düş peşime der.

Ondan bir temas gibi rüzgâr beni bürür de,

Tutmak, tutmak isterim, onu göğsüme alıp.

Bir türlü yetişemem, fecre kadar yürür de,

Heyhat, o bir ince ruh, bense etten bir kalıp.

Arkamdan bir kahkaha duysam yaralanırım; 

Onu bir başkasına râm oluyor sanırım,

Görsem pencerelerde soyunan bir karaltı.

Varsın, bugün bir acı duymasın gözyaşımdan; 

Bana rahat bir döşek serince yerin altı,

Bilirim, kalkmayacak, bir yâr gibi başımdan

NECİP FAZIL KISAKÜREK 

Sazıma

 Ben gidersem sazım sen kal dünyada

Gizli sırlarımı aşikar etme

Lal olsun dillerin söyleme ya da

Garip bülbül gibi ah-u zar etme

Gizli dertlerimi sana anlattım

Çalıştım sesimi sesine kattım

Bebe gibi kollarımda yaylattım

Hayali hatır et beni unutma

Bahçede dut iken bilmezdin sazı

Bülbül konar mıydı dalına bazı

Hangi kuştan aldın sen bu avazı

Söyle doğrusunu gel inkar etme

Benim her derdime ortak sen oldun

Ağlarsam ağladın gülersem güldün

Sazım bu sesleri turnadan m'aldın

Pençe vurup sarı teli sızlatma

Ay geçer yıl geçer uzarsa ara

Giyin kara libas yaslan duvara

Yanından göğsünden açılır yara

Yar gelmezse yaraların elletme

Sen petek misali Veysel'de arı

İnleşir beraber yapardık balı

Ben bir insanoğlu sen bir dut dalı

Ben babamı sen ustanı unutma

AŞIK VEYSEL ŞATIROĞLU 

Göğe Bakma Durağı

 İkimiz birden sevinebiliriz göğe bakalım

Şu kaçamak ışıklardan şu şeker kamışlarından

Bebe dişlerinden güneşlerden yaban otlarından

Durmadan harcadığım şu gözlerimi al kurtar

Şu aranıp duran korkak ellerimi tut

Bu evleri atla bu evleri de bunları da

Göğe bakalım

Falanca durağa şimdi geliriz göğe bakalım

İnecek var deriz otobüs durur ineriz

Bu karanlık böyle iyi afferin Tanrıya

Herkes uyusun iyi oluyor hoşlanıyorum

Hırsızlar polisler açlar toklar uyusun

Herkes uyusun bir seni uyutmam bir de ben uyumam

Herkes yokken biz oluruz biz uyumayalım

Nasıl olsa sarhoşuz nasıl olsa öpüşürüz sokaklarda

Beni bırak göğe bakalım

Senin bu ellerinde ne var bilmiyorum göğe bakalım

Tuttukça güçleniyorum kalabalık oluyorum

Bu senin eski zaman gözlerin yalnız gibi ağaçlar gibi

Sularım ısınsın diye bakıyorum ısınıyor

Seni aldım bu sunturlu yere getirdim

Sayısız penceren vardı bir bir kapattım

Bana dönesin diye bir bir kapattım

Şimdi otobüs gelir biner gideriz

Dönmiyeceğimiz bir yer beğen başka türlüsü güç

Bir ellerin bir ellerim yeter belliyelim yetsin

Seni aldım bana ayırdım durma kendini hatırlat

Durma kendini hatırlat.

     TURGUT UYAR

Yaşadıklarımdan Öğrendiğim Bir Şey Var

 Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:

Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi

Sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten

Sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği

İnsan saatlerce bakabilir gökyüzüne

Denize saatlerce bakabilir, bir kuşa, bir çocuğa

Yaşamak yeryüzünde, onunla karışmaktır

Kopmaz kökler salmaktır oraya

Kucakladın mı sımsıkı kucaklayacaksın arkadaşını

Kavgaya tüm kaslarınla, gövdenle, tutkunla gireceksin

Ve uzandın mı bir kez sımsıcak kumlara

Bir kum tanesi gibi, bir yaprak gibi, bir taş gibi dinleneceksin

İnsan bütün güzel müzikleri dinlemeli alabildiğine

Hem de tüm benliği seslerle, ezgilerle dolarcasına

İnsan balıklama dalmalı içine hayatın

Bir kayadan zümrüt bir denize dalarcasına

Uzak ülkeler çekmeli seni, tanımadığın insanlar

Bütün kitapları okumak, bütün hayatları tanımak arzusuyla yanmalısın

Değişmemelisin hiç bir şeyle bir bardak su içmenin mutluluğunu

Fakat ne kadar sevinç varsa yaşamak özlemiyle dolmalısın

Ve kederi de yaşamalısın, namusluca, bütün benliğinle

Çünkü acılar da, sevinçler gibi olgunlaştırır insanı

Kanın karışmalı hayatın büyük dolaşımına

Dolaşmalı damarlarında hayatın sonsuz taze kanı

Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:

Yaşadın mı büyük yaşayacaksın, ırmaklara,göğe,bütün evrene karışırcasına

Çünkü ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandır

Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana

Ataol Behramoğlu 

Gözlerim Gözlerine

 Hep böyle  çocuksu mu bakar senin gözlerin?

Hep böyle içinde  uzak bir işik mi yanar?

Bakişlarinda beni dinlendiren bir şey var;

Kiyisindaymiş gibi en sakin  denizlerin...

Bir yelkenliyim şimdi  ben senin limaninda

Firtinalardan geldim sende dinleniyorum.

Bu huzur, bu sessizlik  hiç  bitmesin diyorum;

En eşsiz dakikalar  sürsün senin yaninda...

Hiç yumma gözlerini, işigin eksilmesin,

Gündüzüm aydinligim, ipek  böcegim benim!

Güz bahçemde açilmiş o son çiçegim benim!

Yorgun kalbim seninle elem nedir bilmesin;

Ayirma gözlerimden  çocuksu gözlerini,

O sakin o yalansiz, o kuytu  gözlerini.

ÜMİT YAŞAR OĞUZCAN 

Akıl Gözü

 Seni bulmaktan önce aramak isterim.

Seni sevmekten önce anlamak isterim.

Seni bir yaşam boyu bitirmek değil de,

Sana hep, hep yeniden başlamak isterim.

    ÖZDEMİR ASAF 

Bilisorum Sana Giden...

 Biliyorum sana giden yollar kapalı

Üstelik sen de hiçbir zaman sevmedin beni

Ne kadar yakından ve arada uçurum;

İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi

Uyandım uyandım, hep seni düşündüm

Yalnız seni, yalnız senin gözlerini

Sen Bayan Nihayet, sen ölümüm kalımım

Ben artık adam olmam bu derde düşeli

Şimdilerde bir köpek gibi koşuyorum ordan oraya

Yoksa gururlu bir kişiyim aslında, inan ki

Anımsamıyorum yarı dolu bir bardaktan su içtiğimi

Ve içim götürmez kenarından kesilmiş ekmeği

Kaç kez sana uzaktan baktım 5.45 vapurunda;

Hangi şarkıyı duysam, bizimçin söylenmiş sanki

Tek yanlı aşk kişiyi nasıl aptallaştırıyor

Nasıl unutmuşum senin bir başkasını sevdiğini

Çocukça ve seni üzen girişimlerim oldu;

Bağışla bir daha tekrarlanmaz hiçbiri

Rastlaşmamak için elimden geleni yaparım

Bu böyle pek de kolay değil gerçi...

Alışırım seni yalnız düşlerde okşamaya;

Bunun verdiği mutluluk da az değil ki

Çıkar giderim bu kentten daha olmazsa,

Sensizliğin bir adı olur, bir anlamı olur belki

İnan belli etmem, seni hiç rahatsız etmem,

Son isteğimi de söyleyebilirim şimdi:

Bir geceyarısı yazıyorum bu mektubu

Yalvarırım onu okuma çarşamba günleri.

               CEMAL SÜREYYA 

Bekleyen

 Sen, kaçan ürkek ceylânsın dağda,

Ben, peşine düşmüş bir canavarım! 

İstersen dünyayı çağır imdada; 

Sen varsın dünyada, bir de ben varım!

Seni korkutacak geçtiğin yollar,

Arkandan gelecek hep ayak sesim.

Sarıp vücudunu belirsiz kollar,

Enseni yakacak ateş nefesim.

Kimsesiz odanda kış geceleri,

İçin ürperdiği demler beni an! 

De ki: Odur sarsan pencereleri,

De ki: Rüzgâr değil, odur haykıran!

Göğsümden havaya kattığım zehir,

Solduracak bir gül gibi ömrünü,

Kaçıp dolaşsan da sen, şehir şehir,

Bana kalacaksın yine son günü.

Ölürsün... Kapanır yollar geriye; 

Ben mezarla sırdaş olur, beklerim.

Varılmaz hayale işaret diye,

Toprağında bir taş olur, beklerim...

NECİP FAZIL KISAKÜREK

Masa Da Masaymış Ha

 Adam yaşama sevinci içinde  

Masaya anahtarlarını koydu  

Bakır kaseye çiçekleri koydu  

Sütünü yumurtasını koydu  

Pencereden gelen ışığı koydu  

Bisiklet sesini çıkrık sesini  

Ekmeğin havanın yumuşaklığını koydu  

Adam masaya  

Aklında olup bitenleri koydu  

Ne yapmak istiyordu hayatta   

İşte onu koydu  

Kimi seviyordu kimi sevmiyordu  

Adam masaya onları da koydu  

Üç kere üç dokuz ederdi  

Adam koydu masaya dokuzu  

Pencere yanındaydı gökyüzü yanında  

Uzandı masaya sonsuzu koydu  

Bir bira içmek istiyordu kaç gündür  

Masaya biranın dökülüşünü koydu  

Uykusunu koydu uyanıklığını koydu  

Tokluğunu açlığını koydu.  

Masa da masaymış ha  

Bana mısın demedi bu kadar yüke  

Bir iki sallandı durdu  

Adam ha babam koyuyordu. 

EDİP CANSEVER

Geri Gelen Mektup

 Ruhun mu ateş, yoksa o gözler mi alevden? 

Bilmem bu yanardağ ne biçim korla tutuştu? 

Pervane olan kendini gizler mi hiç alevden? 

Sen istedin ondan bu gönül zorla tutuştu.

Gün, senden ışık alsa da bir renge bürünse; 

Ay, secde edip çehrene, yerlerde sürünse; 

Her şey silinip kayboluyorken nazarımdan,

Yalnız o yeşil gözlerinin nuru görünse...

Ey sen ki kül ettin beni onmaz yakışınla,

Ey sen ki gönüller tutuşur her bakışınla! 

Hançer gibi keskin ve çiçekler gibi ince

Çehren bana uğrunda ölüm hazzı verince

Gönlümdeki azgın devi rüzgarlara attım; 

Gözlerle günah işlemenin zevkini tattım.

Gözler ki birer parçasıdır sende İlahın,

Gözler ki senin en katı zulmün ve silahın,

Vur şanlı silahınla gönül mülkü düzelsin; 

Sen öldürüyorken de vururken de güzelsin!

Bir başka füsun fışkırıyor sanki yüzünden,

Bir yüz ki yapılmış dişi kaplanla hüzünden...

Hasret sana ey yirmi yılın taze baharı,

Vaslınla da dinmez yine bağrımdaki ağrı.

Dinmez! Gönülün, tapmanın, aşkın sesidir bu! 

Dinmez! Ebedi özleyişin bestesidir bu! 

Hasret çekerek uğruna ölmek de kolaydı,

Görmek seni ukbadan eğer mümkün olaydı.

Dünyayı boğup mahşere döndürse denizler,

Tek bendeki volkanları söndürse denizler! 

Hala yaşıyor gizlenerek ruhuma 'Kaabil'

İmkanı bulunsaydı bütün ömre mukabil

Sırretmeye elden seni bir perde olurdum.

Toprak gibi her çiğnediğin yerde olurdum.

Mehtaplı yüzün Tanrı'yı kıskandırıyordur.

En hisli şiirden de örülmez bu güzellik.

Yaklaşması güç, senden uzaklaşması zordur; 

Kalbin işidir, gözle görülmez bu güzellik...

HÜSEYİN NİHALATSIZ 

Anlatamıyorum

 Ağlasam sesimi duyar mısınız,  

Mısralarımda; 

Dokunabilir misiniz, 

Gözyaşlarıma, ellerinizle?  

Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel, 

Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu 

Bu derde düşmeden önce.  

Bir yer var, biliyorum; 

Her şeyi söylemek mümkün; 

Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum; 

Anlatamıyorum.  

Orhan Veli Kanık

Kitabe-i Seng-i Mezar

 

I

Hiçbir şeyden çekmedi dünyada

Nasırdan çektiği kadar;

Hatta çirkin yaratıldığından bile

O kadar müteessir değildi;

Kundurası vurmadığı zamanlarda

Anmazdı ama Allah'ın adını,

Günahkâr da sayılmazdı.

Yazık oldu Süleyman Efendi’ye.

II

Mesele falan değildi öyle,

To be or not to be kendisi için;

Bir akşam uyudu;

Uyanmayıverdi.

Aldılar, götürdüler.

Yıkandı, namazı kılındı, gömüldü.

Duysalar öldüğünü alacaklılar

Haklarını helal ederler elbet.

Alacağına gelince...

Alacağı yoktu zaten rahmetlinin.

III

Tüfeğini deppoya koydular,

Esvabını başkasına verdiler.

Artık ne torbasında ekmek kırıntısı,

Ne matarasında dudaklarının izi;

Öyle bir ruzigar ki,

Kendi gitti,

İsmi bile kalmadı yadigâr.

Yalnız şu beyit kaldı,

Kahve ocağında, el yazısıyla:

"Ölüm Allah'ın emri,

"Ayrılık olmasaydı."

ORHAN VELİ KANIK 

Serenad

 Yeşil pencerenden bir gül at bana,

Işıklarla dolsun kalbimin içi.

Geldim işte mevsim gibi kapına

Gözlerimde bulut, saçlarımda çiğ.

Açılan bir gülsün sen yaprak yaprak

Ben aşkımla bahar getirdim sana;

Tozlu yollarından geçtiğim uzak

İklimden şarkılar getirdim sana.

Şeffaf damlalarla titreyen, ağır

Koncanın altında bükülmüş her sak.

Seninçin dallardan süzülen ıtır,

Seninçin karanfil, yasemin zambak...

Bir kuş sesi gelir dudaklarından;

Gözlerin, gönlümde açan nergisler.

Düşen öpüşlerdir dudaklarından

Mor akasyalarda ürperen seher.

Pencerenden bir gül attığın zaman

Işıkla dolacak kalbimin içi.

Geçiyorum mevsim gibi kapından

Gözlerimde bulut, saçlarımda çiğ.

Ahmet Muhip Dranas 

Fahriye Abla

 Hava keskin bir kömür kokusuyla dolar,

Kapanırdı daha gün batmadan kapılar.

Bu, afyon ruhu gibi baygın mahalleden,

Hayalimde tek çizgi bir sen kalmışsın, sen!

Hülyasındaki geniş aydınlığa gülen

Gözlerin, dişlerin ve ak pak gerdanınla

Ne güzel komşumuzdun sen, Fahriye abla!

Eviniz kutu gibi bir küçücük evdi,

Sarmaşıklarla balkonu örtük bir evdi;

Güneşin batmasına yakın saatlerde

Yıkanırdı gölgesi kuytu bir derede.

Yaz, kış yeşil bir saksı ıtır pencerede;

Bahçende akasyalar açardı baharla.

Ne şirin komşumuzdun sen, Fahriye abla!

Önce upuzun, sonra kesik saçın vardı;

Tenin buğdaysı, boyun bir başak kadardı.

İçini gıcıklardı bütün erkeklerin

Altın bileziklerle dolu bileklerin.

Açılırdı rüzgârda kısa eteklerin;

Açık saçık şarkılar söylerdin en fazla.

Ne çapkın komşumuzdun sen, Fahriye abla!

Gönül verdin derlerdi o delikanlıya,

En sonunda varmışsın bir Erzincanlıya.

Bilmem şimdi hâlâ bu ilk kocanda mısın,

Hâlâ dağları karlı Erzincan'da mısın?

Bırak, geçmiş günleri gönlüm hatırlasın;

Hâtırada kalan şey değişmez zamanla.

Ne vefalı komşumdun sen, Fahriye abla!

Ahmet Muhip Dranas

Tek Hece Aşk

 Var mı beni içinizde tanıyan

Yaşanmadan çözülmeyen sır benim

Kalmasa da şöhretimi duymayan

Kimliğimi tarif etmek zor benim

Bülbül benim lisanımla ötüştü

Bir gül için can evinden tutuştu

Yüreğine Toroslar’ dan çığ düştü

Yangınımı söndürmedi kar benim

Niceler sultandı, kraldı, şahtı

Benimle değişti talihi, bahtı

Yerle bir eyledim taç ile tahtı

Akıl almaz hünerlerim var benim

Kamil iken cahil ettim alimi

Vahşi iken yahşi ettim zalimi

Yavuz iken zebun ettim Selimi

Her oyunu bozan gizli zor benim

Yeryüzünde ben ürettim veremi

Lokman Hekim bulamadı çaremi

Aslı için kül eyledim Keremi

İbrahim’in atıldığı kor benim

Sebep bazı Leyla bazı Şirindi

Hatırım için yüce dağlar delindi

Bilek gücüm Ferhat ile bilindi

Kuvvet benim, kudret benim, fer benim

İlahimle Mevlana’yı döndürdüm

Yunusumla öfkeleri dindirdim

Günahımla çok ocaklar söndürdüm

Mevladanım hayır benim, şer benim

Benim için yaratıldı Muhammed

Benim için yağdırıldı o rahmet

Evliyanın sözündeki muhabbet

Enbiyanın yüzündeki nur benim

Kimsesizim hısmım da yok hasmımda

Görünmezim cismimde yok resmimde

Dil üzmezim tek hece var ismimde

Barınağım gönül denen yer benim

Benim adım aşk!

CEMAL SAFİ